De andere kant van Norma

Nauwelijks terug van een paar dagen Brussel  ging donderdagmiddag de telefoon met de vraag of ik tijd en zin had morgen (vrijdag) in de Rotterdamse Doelen de opera *Norma* bij te
wonen. Tussen neus en lippen werd er nog bij verteld dat Nelly Miricioiu de
titelrol zou zingen. Ten slotte de mededeling dat ik, mocht ik "zin" hebben rond half 12 zou
worden afgehaald.
Na heel even diep adem te hebben gehaald liet ik de andere kant van de lijn
weten dat ik ook voor "minder" gaarne gebruik zou maken van de vriendelijke
uitnodiging.....

Op weg naar Rotterdam kwam het eerste slecht nieuws...
Nelly Miricioiu was reeds donderdag niet meer in staat geweest om aan de
repetitie deel te nemen....
Als gevolg van een virusinfectie was ze haar hele stem "kwijt"...
Wie haar zou vervangen was gisteravond (donderdag) nog niet bekend.

Om 15.15 zou alsnog een repetitie plaats vinden zodat dirigent en solisten
nog enige  "afspraken" konden maken.

Het tweede slechte nieuws kwam om 14.30...
Als gevolg van een (groot) ongeluk in de buurt van de Belgische grens was
daar een gigantische file...
Koor en orkest zaten vast in die file.....

Uiteindelijk kon de dirigent om 17.30 de opmaat geven voor de
ouverture...Norma's beroemde invocatie aan de maan (oftewel *Casta diva che
inargenti*) gevolgd door de cabaletta *Ah bello, a me ritorno* om vervolgens
af te sluiten met het trio *Oh non tremare o perfido*.
Derhalve geen tijd om de twee groet duetten tussen Norma en Adalgisa (Eerste
akte: *Sola furtiva al tempio* en
het geweldige *Deh, con te li prendi* met de betoverende cabaletta *Mira o
Norma, ai tuoi ginocchi*  na het tweede deel van genoemd duet.
Noch was er tijd om het duet van Pollione en Norma (*In mia man alfin tu
sei*) door te nemen....

In dit soort situaties zijn er eigenlijk maar twee mogelijkheden: Of het
wordt een gigantische mislukking...Of de muzen zijn eenieder plotseling zeer
gunstig gestemd....

Nou ken ik de Rotterdamse zeden en gewoonten niet helemaal...maar reeds na
afloop van de eerste akte werden de uitvoerenden met een staande ovatie
beloond.....en dat zonder van ALLE ellende op de hoogte te zijn
geweest.......

De "redster in nood" bleek een nog betrekkelijk jonge Armeense: Hasmik
Papian.
Zij had de meer dan onmenselijke taak om het publiek dat massaal op Nelly
Miricioiu was af gekomen alsnog een "aangename" avond te bezorgen.
Als er dan ook nog in het programmaboekje staat dat "Er maar EEN zangeres
denkbaar is voor deze belcanto-rol van de allerzwaartste categorie en dat is
Nelly Miricioiu" zal wellicht duidelijk zijn wat ik bedoel met "meer dan
onmenselijk".
Met verve en allure heeft Hasmik Papian zich met haar mooie dramatische
sopraan van begin tot en met het einde (!) van haar taak gekweten...
Bekend met het verloop van de dag heb ik de prestatie van Hasmik Papian als
"buitencategorie", om maar eens in wielertermen te spreken, ervaren...

Zoals het hoort kon  hier een "sopraan" Adalgisa kon worden begroet...maar de Schotse Majella Cullagh (met meerdere opnames bij Opera Rara) was mij te wisselend van kwaliteit...
In haar "gebed" *Deh, proteggimi, o Dio* zong ze te veel met een akelig scherpe
klank en/of vreselijk tegen de toon aan.
In haar duetten met Norma was haar stem van een haast hemelse schoonheid.....
Had zij deze extra spanning nou net nodig????

Als "Dritte im Bunde" was er de Pollione van Hubert Delamboye.
Soeverein en ogenschijnlijk  met het grootste gemak was hij de rustgevende factor...
Kristalhelder van klank....elke noot precies op de goede plek....grote klasse!
Als je stem op 55-jarige leeftijd nog zo jeugdig fris klinkt betekent dat
alleen maar dat je altijd zeer zorgvuldig met je stem bent omgesprongen en
je je niet in een stemvak hebt laten duwen waar je niet thuis hoort.  En dat
op zich is al een felicitatie waard.

De rollen Oroveso (Enzo Capuano), Clotilde (Margriet van Reisen) en Flavio
(Andre Post) zijn te klein om je echt te kunnen onderscheiden, maar werden
wel zeer naar behoren ingevuld.

De dirigent was in dit geval een DIRIGENTE.
De 35-jarige Canadese Keri-Lynn Wilson stond ongetwijfeld voor een van de
moeilijkste klussen in haar bijna 12 jarige dirigenten loopbaan...
Bezoekers van de Weense Staatsopera, Opera di verona en het Teatro del
Maggio Musicale Fiorentino hebben al met deze zeer muzikale, vriendelijke
dame kunnen kennis maken...
Dat ze, gelet op alle voorafgaande problemen, vrijdagavond niet tot "diepgang" kon komen is
duidelijk en zeer goed te begrijpen.
Met bewonderenswaardige rust, maar wat moet dat energie gekost hebben,
leidde zij solisten, koor en orkest naar een meer dan verdienstelijke
prestatie.

Over het orkest, het Vlaams Radio Orkest, ben ik heel wat minder te spreken.
Log en lomp....
Hoegenaamd geen enkele affiniteit met het Bellini idioom....daar kon zelfs
Keri-Lynn niets aan veranderen.
Het zelfde geldt mutatis mutandis voor het uit twee koren (Vlaams Radio Koor
en Brussels Choral Society) samen gestelde koor.
Het voordeel van zulke koren en/of orkesten is dat ze alles kunnen zingen
en/of spelen.
Het nadeel is dat ze (te) vaak alles, ondanks voldoende repetitietijd,  het
zelfde zingen en/of spelen......

Het publiek beloonde koor, orkest, solisten en dirigente terecht (en dus
niet alleen na het eerste bedrijf) met een welverdiend langdurig applaus.

Om 3 uur ’s nacht werd ik weer netjes thuis "afgeleverd".

Frits van Lijf 2002

Bekijk Opera