Specialiteiten uit Wiesbaden

Opera Europa in Straatsburg, een samenwerkingsverband van meer dan vijftig
operahuizen uit 22 Europese landen, heeft in het voorjaar van 2001 een
opera-regie-prijs in het leven geroepen.
Deelnemers moesten jonger dan 35 jaar zijn.
De opdracht luidde een regieconcept te maken voor de opera *Fidelio* van
Ludwig van Beethoven.
Uitgangspunt was de "Dritte Fassung von 1814", op tekst van Ferdinand von
Sonnleithner, Stephan von Breuning en Georg Friedrich Treitschke naar het
libretto van Jean Nicolas Bouilly voor de opera *Léonore ou l'amour
conjugal* van Pierre Gaveaux.
Naast een eerste prijs van 15.000 Euro was er de "uitvoerings-garantie" in
het kader van de Internationale Meifeesten Wiesbaden 2002.

Dat de opdracht kennelijk met een korrel zout genomen kon worden bleek mij
al heel snel tijdens de voorstelling die ik verleden week dinsdag in
Wiesbaden bijwoonde.
In 1954 is Wieland Wagner (!) in Stuttgart aan het experimenteren geslagen.
Hij liet de opera beginnen met ouverture Leonore 2, dialogen werden
gecoupeerd en vervangen door een nieuwe verbindende tekst van ene Walter
Erich Schäfer, die door een verteller werd voorgedragen.
Dat Wieland Wagner in zijn banaliteiten door hordes quasi "zeer orginele"
"Nachwuchstalenten" werd gevolgd en "verbeterd" zal wel duidelijk zijn.
Matthias Lutz en Julia Hansen wonnen de prijs en zij waren derhalve
verantwoordelijk voor decors, costuums en regie.

Ook hier waren de nodige dialogen weggelaten...
Meister Rocco voorziet Fidelio, Marzelline en Jacquino, terwijl hij zijn
aria "Hat man nicht auch Gold beineben" zingt, van spijs afkomstig van een
electrische barbecue....terwijl ze "gezellig" onder een aan de
gevangenismuur bevestigd zonnescherm op tuinstoelen van plastic zitten te
keuvelen.
Die goede, brave Rocco vergat zelfs niet de stekker in het stopkontakt van
de gevangenismuur te steken.
Als Florestan na de pauze zijn grote aria "Gott! Welch Dunkel hier" zingt,
blijkt hij zich in een hel en fel verlichte ruimte te bevinden...Gott! Welch
dunkel hier....gekleed in een dwangbuis.
Meister Rocco en Fidelio komen het stof af doen van een kale witte ruimte
met centraal een elektrische stoel en als Don Pizarro uiteindelijk komt
opdraven heeft hij een witte doktersjas aan.
Vermakelijk was het wel....wat dit alles met Fidelio van Ludwig van
Beethoven te maken heeft???
Ik vrees dat ik daar nooit achter zal komen.
En of een en ander iets te maken had met een nog niet voor een kwart gevulde
zaal is mij ook niet duidelijk geworden.

Mijn feitelijke doel in Wiesbaden was evenwel en gelukkig van een heel
andere orde.
Zaterdagavond, 22 juni 2002, om 19.30 uur....

Pa Hubert heeft een grote internationale loopbaan (de eerst volgende
gelegenheid om hem te bewoneren is tijdens de Slazburger Festspielen) en is
inmiddels 27 jaar door een gastcontract met de opera van Wiesbaden
verbonden.
Zoon Enrico is sedert 2 jaren  Kapelmeister en Solorepetitor aan de zelfde
"Hessischen Staatsoper"........

Oorspronkelijk was *Le nozze di Figaro* gepland, maar werd wegens gebrek aan
geld van het programma gehaald....Een contertante opera zou er voor in de
plaats komen.
*La Wally* of *La Sonnambula* werden het eerst genoemd, maar uiteindelijk
werd gekozen voor een uitvoering van *Andrea Chenier*.
Met een VOLSTREKT UNIEK gegeven...
Pa Hubert zong de titelrol en zoon Enrico Delamboye voerde de muzikale
directie.
Uit het feit dat ik "volstrekt uniek" met kapitalen schrijf mag worden
afgeleid dat hier van een zeer speciale gebeurtenis kan worden gesproken.
Wel dat vader en zoon, vader en dochter, moeder en dochter samen op het
toneel zongen..maar de combinatie van titelrol en dirigent ben ik in mijn
hele loopbaan nog niet eerder tegen gekomen...
Bij de presentatie van Riemens/Van Lijf  Groot Opera Boek begeleidde Enrico
pa Hubert al aan de vleugel (weliswaar in korte broek, maar toch)....
Gezien de emoties die ook bij mij speelden bij deze bijzondere uitvoering
zal ik dit keer geen inhoudelijke beschouwing geven.
En tot mijn spijt ken ik bovendien de zeden en gewoonten van het Wiesbadener
premierepubliek niet (dat van Brussel is vooral chique en saai)....
Het minuten lang durende ovationeel applaus zal zeker niet voor niets zijn
geweest......

Van zoon Enrico heb ik de toezeggging dat ik de dirigeerstok van deze
produktie aan mijn "herinneringen-kabinet" zal kunnen toevoegen....en deze
baton heeft sinds mijn 60ste verjaardag een zeer prominente plaats in mijn huis

Frits van Lijf 2002

Bekijk Opera